Met de Vespa de Sahara in
Telkens weer ontvangen we reisverslagen van Vespa-liefhebbers van over de hele wereld, wat ons erg blij maakt. Dit is ook het geval met dit verhaal dat ons werd toegestuurd door Irena van de Vespa Club Ljubljana in Slovenië. in februari 2023 begonnen 20 vrouwen en mannen aan de lange reis naar Tunesië om onder andere de Sahara te verkennen. Je kunt hier lezen hoe het ze verging. Veel plezier!
Triëst? Sicilië? Marokko - Tunesië!
De Vespa Club Ljubljana is een amateurvereniging van eigenaren van de populaire Vespa motorfietsen. De club heeft meer dan 100 geregistreerde leden. We zijn verenigd door onze liefde voor Vespa's en af en toe een ritje met een Vespa. We bezitten een bonte verzameling Vespa's, van de nieuwste tot de eerbiedwaardige oude exemplaren. De club organiseert traditionele bijeenkomsten, seizoensopenings- en seizoensafsluitingsritten en sociale bijeenkomsten tijdens regelmatige dinsdagritten. Leden wonen in groten getale bijeenkomsten bij die worden georganiseerd door clubs in heel Europa en het spreekt voor zich dat er echte vriendschapsbanden zijn gesmeed tussen de leden.
"En zo kwam op een vrijdag, 20 mei 2022, een groep leden 's ochtends bijeen voor koffie 'bij Gizmoz'. Ze kletsen over van alles en nog wat. Samo en Gašper verlengen de avond, want het is vrijdag. De verhoogde dosis cafeïne heeft effect en er ontstaan mentale kwantumsprongen. Op een gegeven moment zijn ze het er allebei over eens dat het seizoen beslist eerder moet beginnen ... misschien kunnen we de februari-weekenden gebruiken voor een wintertour rond Triëst ... misschien kunnen we de trein naar Sicilië nemen, en de autotrein naar ... hmmm ... 'Afrika', zegt Gasper. We flirten met het idee en roepen "YAY!" Het eerste plan was Marokko, en tegen de middag was het plan klaar. Later veranderden ze de locatie om logistieke en planningsredenen. Gašper gebruikte zijn ervaring om de route voor te bereiden, terwijl Samo het vervelend vond dat er een datum moest worden geprikt. Het was tijd om het idee aan de club te presenteren en ze hoopten op nog een paar enthousiastelingen om mee te doen. Ze dachten dat het verdomd goed zou zijn als zes leden samen zouden komen. De eerste reacties in de club waren positief en bijna euforisch. En dat is altijd zo. Na een nacht slapen kristalliseren de dingen en meestal haakt 90% van degenen die de avond ervoor hadden ingepakt af. Maar dat was niet het geval. We waren met 18. 18! die voor de veerboot hadden betaald. Gek. Toen kwamen er nog twee bij, in totaal waren we nu met 20 ... het vervolg is een sprookje dat we samen hebben geschreven." Zo beschrijft Samo hoe het allemaal begon ... een Vespa-avontuur in Tunesië.
Overtocht en eerste pech
Het was geen gemakkelijke taak om zo'n groot team van reizigers te organiseren. 20 Vespa's en zielen naar de veerboot krijgen, op de veerboot en dan dwars door Tunesië naar de Sahara en terug is geen gemakkelijke klus. Voor vertrek waren er een onbekend aantal bijeenkomsten van de binnenste en buitenste cirkel van leden om alle details door te nemen; logistiek, benodigde documenten, reserveonderdelen, gereedschap en andere dingen voor het welzijn van de Vespa's en ook de chauffeurs, de route werd voorbereid, accommodatie geboekt ....
En daar gingen we. Op donderdag 23.2.2023 werden onze Vespa's op de vrachtwagen geladen, vastgesnoerd en ze vertrokken voor ons. Wij verzamelden ons laat in de avond en reden achterop in twee busjes en een auto. De veerboot vanuit Civitavecchia is veel goedkoper dan vanuit Genua. Daar kwamen we achter na een gesprek met off-road enthousiastelingen die zich graag in het Tunesische zand wagen.
Nadat we de Vespa's hadden uitgeladen, maakten we een panoramische rit door de stad en gingen toen naar de haven om de veerboot te halen. Tijdens de 26 uur durende overtocht hadden we alle tijd om te plannen. We hadden afgesproken om in drie groepen te gaan. Puur uit veiligheidsoverwegingen, want 20 Vespa's zou een behoorlijke bottleneck zijn geweest. We landden rond middernacht in La Goulette, Tunesië. Het beginpunt van onze reis. Na het passeren van de douaneposten, waarvan er veel waren, had de eerste Vespa schade. De jongens genazen hem van zijn mankementen en we reden met z'n allen midden in de nacht naar het Lafayette Hotel. We hielpen elkaar met navigeren, vroegen voorbijgangers om hulp en kwamen blij aan bij het hotel.
Vol verwachting verzamelden we ons 's ochtends op de beveiligde parkeerplaats, gevolgd door de verplichte fotoshoot en dan GO! Helaas bleek een van de Vespa's te bang voor het waagstuk. Ondanks de inspanningen en ervaring van onze jongens waren ze niet in staat om het te repareren. Met een bezwaard hart moesten we afscheid nemen van een expeditielid.
Plastic, pech, politie
Sinds de ochtend, tijdens de voorbereidingen, stond er een politieauto op straat voor het hotel. Hij begeleidde ons door de chaos, door het centrum, naar de buitenwijken. Daarna op onze eigen ... rechte weg, vele kilometers voor ons ... ieder van ons op zijn Vespa. We hadden genoeg tijd om de omgeving te observeren. We reden langs ontelbare olijfbomen. De plantages waren verbazingwekkend goed onderhouden, het irrigatiesysteem is niet ongewoon. Helaas zagen we ook ongecultiveerde gebieden waar plastic zakken in alle kleuren rondslingerden. De hoeveelheid weggegooid plastic is op zijn zachtst gezegd indrukwekkend. Het zet me aan het denken over hoe we thuis de wereld scheiden en redden. Hier zijn echter ongelofelijke hoeveelheden vrij zwevende zakken die door de wind over het landschap ver van de steden worden verspreid. De vuilnisbak is een extreme zeldzaamheid.
Onderweg werden we op een van de kruispunten tegengehouden door de politie en kregen we te horen dat we niet onder de uitlopers van de Mrihila door mochten vanwege islamitische extremisten. Er zou onrust zijn op de geplande route en dat zou gevaarlijk voor ons kunnen zijn. Dus namen we een omweg, enkele tientallen kilometers verder. Onaangenaam genoeg werden we vergezeld door harde wind, zodat we in het donker en een beetje onderkoeld onze accommodatie in het Sufetula Hotel in Sbeïtla bereikten.
Zonsopgang, "Good morning Africa" en amper 5° C buiten. We kleedden ons echt warm aan en bezochten de archeologische site van Sufetula. We vervolgden onze reis richting Gafsa. Vanuit het olijfgebied kwamen we in een woestijngebied. Midden in deze wildernis wordt de reiziger vergezeld door pas aangeplante palmplantages. Er zijn irrigatiesystemen en zonne-energie-installaties te zien. We vervolgden onze reis in de richting van Métlaoui en reden over een iets minder mooie maar meer schilderachtige weg naar de kloof van de Chebika oase. Aan de voet van de bergen waar "Rommel de Woestijnvos" vocht, reden we voor het eerst speels en dwaas over het fijne zand. Terwijl we de laatste kilometers naar de oase aflegden, ging een van de Vespa's kapot ... de zwaar beschadigde werd op een brancard naar de oase gesleept, maar hier kregen we meteen hulp van de plaatselijke bevolking. We laadden hem op een pick-up truck en samen met de chauffeur reden ze hem naar het hotel. De rest van de groep ging verder naar de zonsondergang over het zoutmeer, waar we voor het eerst kamelen zagen. We bereikten veilig het hotel "El Mouradi Tozeur".
S Avonds begonnen we met het organiseren van de reparatie van de Vespa, die een schok had gehad toen hij het zand raakte. Een lokale gids hielp ons om contact op te nemen met een werkplaats. Het moet worden benadrukt dat de lokale bevolking uiterst vriendelijk en behulpzaam is. Er was altijd wel iemand "die iemand kent die weer iemand kent".
Vespa vs. Fiat Panda 1:0
De volgende ochtend gingen twee groepen reizigers op weg naar het zoutmeer van Chott el Djerid, waar een verlaten bus midden in het meer staat. Vanaf de weg konden we al van verre zien dat hier iets aan de hand was, want er waren veel auto's op de weg. De weg ernaartoe is geasfalteerd en ruim vier meter breed, maar elders is het zoutoppervlak wat ruig. Toen we dichterbij kwamen, zagen we dat de deelnemers aan de Fiat Panda Rally, die we de avond ervoor in ons hotel hadden ontmoet, er al waren om aan de etappe van de Panda Race te beginnen.
Om de paar minuten startten de Panda's met een vlag en een van onze Vespisti (Hobi) ging voor de grap een paar keer naast de Panda's staan en probeerde tegen ze te racen. Het resultaat was dat de eigenaar van de sterkste en snelste Vespa in de club zich herinnerde dat iemand met zijn Vespa naast de Panda's moest rijden. Wat volgde was een geweldige VESPA VS. PANDA RALLY RACE. Dus onze voorzitter Rok startte zij aan zij met een Panda op zijn verjaardag. Zijn Vespa sprong meteen na de start in de lucht in de eerste versnelling, de motor werkte niet goed in de tweede versnelling en de race kwam pas echt op gang in de derde versnelling. Het parcours op de zoutvlakte was minder dan een kilometer lang en na ongeveer 500 meter lag de Vespa al op kop. Rok zei dat het op een gegeven moment erg gevaarlijk werd bij snelheden van meer dan 130 km/u, omdat hij het verschil niet meer kon zien tussen de harde weg en het zout aan de zijkant. Alles was wit en als hij van de weg was geraakt had dat fataal kunnen zijn. De overwinning was in onze handen! En 's avonds, toen we de "pandisten" weer tegenkwamen, kwamen ze hem feliciteren en vertellen dat hij terecht gewonnen had.
Ondertussen bleef de derde groep in de stad en gingen we op zoek naar een remtrommel. We werden doorverwezen naar een kleine werkplaats die we hier niet eens zo zouden noemen. De eigenaar deed zijn best en ergens onder de trap vonden ze een aftandse Vespa, verwijderden de trommel en na wat kleine aanpassingen werd deze met succes overgeplant op de Vespa van ons lid. Tegen 12:00 uur draaide hij al vrolijk rond en bracht zijn eigenaar naar nieuwe avonturen.
Veel zand, veel wind en Star Wars
We staken een zoutmeer over, passeerden prachtige palmbossen en vochten het grootste deel van de tijd tegen de wind. De weg voerde ons langs Kebili naar Douz, de poort naar de Sahara. We bereikten een van onze bestemmingen, het zuidelijkste punt van onze reis, en kwamen aan in de Sahara.
Tevreden brachten we de nacht door in het hotel "El Mouradi Douz". De volgende dag wachtte ons echter een echte woestijn. We reden naar de rand van de Sahara en ervaarden hoe het voelt voor de coureurs van de off-road rally "Parijs Dakar". We gingen zo gek als maar kan.
Vanuit de woestijn, die langzaam overgaat in een bergachtig rotslandschap, reden we door naar Matmata. Dit is een zeer interessant stadje waar de cultfilm "Star Wars" is opgenomen. We zagen de filmset en een typisch Berberhuis dat in de rotsen is uitgehouwen. We brachten de nacht door in het "Marhala" hotel, dat ook uit grotten bestaat. Een heel bijzondere ervaring. Voor het diner kregen we typische Berbergerechten voorgeschoteld: Chorba, Brik en Couscous kun je in Tunis niet eten.
We namen nog een iets langere etappe van Matmata, langs Gabès, noordwaarts naar Kairouan, ongeveer 260 km. Met de wind in de rug vorderden we vrij snel.
In de stad bezochten we een interessante markt waar we onze onderhandelingsvaardigheden op de proef stelden. De stad zelf is erg oud en wordt gesierd door een grote en oude moskee.
S Ochtends vertrokken we voor de laatste volledige dagetappe vanuit Kairouan, langs Hammamet, een toeristische kitsch, langzaam richting Tunis. Laatste nacht en een nachtelijke ervaring in de stad. S Ochtends reden we richting Sidi Bou Saïd, langs Carthago, naar La Marsa. Dit zijn mooie, adellijke plaatsen met een presidentieel paleis en de zetel van de diplomaten ...
Helaas begaf een andere Vespa het door de spanning en we trokken hem met riemen naar de haven van La Goulette en op de veerboot. Het was een lange boottocht van 36 uur terug naar Civitavecchia, maar het ging snel voorbij in goed gezelschap. We analyseerden onze ervaringen in detail en lachten om veel verhalen.
Ondertussen creëerde ons lid wiens Vespa op de eerste ochtend kapot was gegaan zijn eigen verhaal en avontuur. Hij had zijn eigen reisverslag kunnen schrijven. We waren erg blij toen hij ons een deel van de weg met de auto vergezelde en ons bagagevervoer en drankjes aanbood.
Ervaringen voor toekomstige reizigers
We hebben onze reis zonder verwondingen, ziektes of ongelukken voltooid. Het moet gezegd worden dat we echt goed georganiseerd en voorbereid waren. We hadden allemaal een ongevallenverzekering voor de reis, we raakten het water niet aan en we hadden zelfgemaakte drank bij ons voor de gezondheid. We hadden allemaal een internationaal rijbewijs, voor het geval dat. We hadden een heleboel reserveonderdelen en gereedschap bij ons. We reden in groepjes van drie om het verkeer zo min mogelijk te hinderen. We zorgden ervoor dat de chauffeur achter ons altijd bij ons was. Als dat niet zo was, remden we af, wachtten we als dat nodig was en meestal schraapten we een beetje. We letten op elkaar. We kochten Tunesische simkaarten zodat elke groep een telefoon had, voor het geval dat. Maar de politieagenten zorgden ook voor ons. Verschillende keren werden we begeleid en af en toe voelden we dat ze ons in de gaten hielden. Ze leken altijd precies te weten waar we waren en zorgden ervoor dat we veilig waren en/of in de gaten werden gehouden.
Het verkeer in Tunis is chaotisch, iedereen heeft haast om ergens te komen. Maar niemand toetert of wordt boos. Meestal zwaaien ze vrolijk en laten ze ons doorrijden. De wegen zijn goed, met weinig kuilen. Maar je kunt veel zien. Ze maken van twee rijstroken vier en dat werkt goed. Er zijn veel kleine motoren en scooters, de meeste in zeer slechte staat. Hele families rijden erop. Ik heb maar twee motorrijders gezien die een helm droegen. De vrachtwagens zijn ergens hoog gevaarlijk geladen. Er zijn veel benzinestations, maar onze Vespa's hebben kleine tanks. We hadden wat brandstofreserves bij ons. Eerst een beetje met tegenzin, maar omdat we geen andere keus hadden, tankten we ook bij lokale (ver)handelaren die benzine in flessen verkochten. Het had allemaal zin.
De lokale bevolking is ontzettend vriendelijk. Ze groetten ons onderweg. Als we stopten, werden we vaak omringd door kinderen. Maar er was geen onaangenaam "gedoe".
Op de eerste dag waren we wat in verlegenheid gebracht omdat het zondag was en alle banken gesloten waren en we geen werkende geldautomaat konden vinden. Het was echter mogelijk om met euro's rond te komen.
We hebben ruim 1300 km afgelegd met onze Vespa's, en we kunnen hulde brengen aan de "ezels" die alle ontberingen van de reis hebben doorstaan: 20 Vespa's, de oudste uit 1957, de jongste uit 2020, allemaal minstens 125 cc, op drie na allemaal vintage. De deelnemers zijn ook heel divers: er zit meer dan 50 jaar tussen de jongste en de oudste.
We reisden met Vespa's: Rally (1969), Sprint 150 (1970), VB1T (1957), GS 160 (1963), Rally 175 ch (1972), 150 VBA (1959), GT 200 (2006), PX 200E (1983), GTS 300 (2015), P 200 (1979), COSA 150 (1991), P 200 E (1982), Cosa 200 (1989), PX 200E (1984), PK125XL (1991), PRIMAVERA 150 4T (2015 ), Vespa GS 160 (1963), PX 200 E (1984), GTS 300 (2020).
Onze oprechte dank gaat uit naar alle sponsors, zoals SIP Scootershop, en leden die ons hebben geholpen om een werkelijk fantastische ervaring te organiseren en te realiseren.
----------------------
Als je ook een reis op een Vespa plant, raden we je onze uitgebreide Toer gids.
Fotogalerij: Met de Vespa in de Sahara
