Ilario Lavarra: Op de Vespa sinds 2017
Sommige records lijken wel voor de eeuwigheid gevestigd. Het Piaggio Museum in Pontedera, bijvoorbeeld, wijdt een deel van zijn tentoonstelling aan een zeer bijzondere man: Giorgio Bettinelli. De Italiaan, die in 2008 overleed, was een echte avonturier en zette mijlpalen met zijn tochten op de Vespa. In 1992 reed hij van Rome naar Saigon (Vietnam). 24.000 kilometer door tien landen. De Vespa PX 125 E waarop hij deze reis maakte staat nu in een museum, evenals de Vespa PX 200 E waarop Bettinelli van oktober 1997 tot mei 2001 maar liefst 144.000 kilometer aflegde tijdens zijn "World Odyssey". Hij begon in Chili en reisde via Alaska, Siberië, Afrika en Azië naar het afgelegen Tasmanië, waar zijn expeditie eindigde. Zijn laatste tournee voerde Giorgio Bettinelli kriskras door China voordat hij veel te vroeg op 53-jarige leeftijd overleed.
Iets onopvallender, een Vespa genaamd "Corazatta" staat naast de scooters van Bettinelli. Het is van een zekere Ilario Lavarra, die ongeveer tien jaar geleden in 18 maanden 80.000 kilometer aflegde door van Antarctica naar de Noordpool te rijden en weer terug. U kunt erover lezen in zijn boek "21 Americhe: Viaggio in solitaria su una vecchia Vespa", die helaas alleen in het Italiaans beschikbaar is.
Maar de curatoren van het museum zouden meer tentoonstellingsruimte moeten reserveren voor Ilario Lavarra, want de Italiaan uit Milaan heeft als het ware het record van Giorgio Bettinelli verpulverd. Hij begon in september 2017 aan de "Vespanda - le Grand Tour" in Milaan. Op zijn Vespa GT uit 1968, met de toepasselijke naam "Ardimentosa" (vermetelheid), brak hij in november 2021 de historische kaap: 145.000 kilometer door 89 landen. Hij omzeilde het hele Afrikaanse continent, reisde door het Midden-Oosten en exotische landen als Oezbekistan, Tadzjikistan, Kirgizië en Turkmenistan, werd vertraagd door de Coronapandemie en maakte oorlogen in Afrika van dichtbij mee.
Wij vroegen Ilario Lavarra waar hij nu is, wat zijn gemoedstoestand is en hoe lang de reis nog zal duren.
Hallo Ilario. Allereerst willen we graag wat achtergrondinformatie: Hoe oud ben je, waar kom je vandaan, wat doe je voor de kost als je de wereld niet aan het verkennen bent?
Ikben geboren en getogen in Milaan, Italië. Later studeerde ik economie aan de universiteit en voordat ik ging reizen had ik een bed & breakfast in Milaan. Het was mijn manier om wat geld te besparen. Ik word op 13 mei 40 jaar.
Waar ben je op dit moment (30.4.22) en hoe gaat het met je in het algemeen?
Opditmoment ben ik in Oman. Ik ben na twee jaar teruggekeerd naar het Arabisch Schiereiland. Ik was hier voor de Covid en vertrok toen de pandemie uitbrak om de lockdown in Iran door te brengen omdat het daar veel beter en goedkoper is. Dus ik had haast en kon niet van het Arabisch Schiereiland genieten. Daarom ben ik teruggekomen. Op dit moment ben ik op een lang, mooi en zeer eenzaam strand in het zuiden van Oman, 40 kilometer van Jemen. Over het algemeen ben ik elke dag heel gelukkig, omdat ik precies doe wat ik wil. Ik probeer van mijn leven te genieten op mijn eigen manier. En ik hou van reizen en rijden op mijn stomme oude Vespa (lacht).
Wat voor soort Vespa rijd je en wat is er speciaal aan?
Ikrij op een Vespa Granturismo uit 1968. Het was de tweede Vespa in mijn leven. In de loop der jaren heb ik veel Vespa's gekocht, maar ik heb deze Vespa gekozen omdat ik de kleur mooi vind. (Nee, ik hou echt van deze Vespa want hij is 54 jaar oud en ik kocht hem toen ik 16 jaar oud was. In die tijd begreep ik helemaal niets van Vespa's, en ik ging de straat op om stickers op Vespa's te plakken en te zeggen: "Wilt u mij alstublieft uw Vespa verkopen? Bel me!". En uiteindelijk belde een kerel me op en zei, "Als je wilt, mag je mijn Vespa hebben." De Vespa was troep en erg kapot op dat moment, dus hij verkocht hem voor 50 euro. Dus ik heb een diepe band met die Vespa.
Angst helpt niet
Welke invloed had en heeft de Corona-pandemie op uw reizen?
Ik hadveel geluk toen de pandemie uitbrak, want ik slaagde erin de laatste ferry van Dubai naar Iran te nemen. Iedereen in Dubai raadde me af om naar Iran te gaan omdat het nieuws zei dat de pandemie miljoenen mensen in Iran had gedood. Maar ik zei dat ze me alsjeblieft moesten laten gaan. Als ik moet sterven, sterf ik liever in Iran dan in Dubai. Ik hou van Iran. Het is een geweldig land. Ik heb dus acht heerlijke maanden als solotoerist in Iran doorgebracht. Ik denk dat ik de enige toerist in Iran was gedurende die tijd. En de Iraniërs zijn zo f****** vriendelijk, iedereen nodigde me uit om te blijven, en ik voelde me acht maanden lang als een koning. En met mijn budget was ik een koning, want met tien dollar per dag voel je je een koning: wow! En er was geen lockdown, iedereen kon vrij rondlopen terwijl de rest van de wereld hun huizen niet uit konden. Dankzij Covid, was het een geweldige ervaring. Na acht maanden moest ik vertrekken omdat mijn visum verlopen was en je niet met de Iraanse politie moest sollen. Ik bracht de volgende acht maanden door op een prachtige plek in het zuiden van Turkije tijdens de pandemie. De natuur was prachtig en de zee was fantastisch. En de Turkse lira was zwak, dus ik was er extreem rijk, wat leuk was. De Turken moesten na 18.00 uur en in het weekend in hun huizen blijven, maar de toeristen mochten overal komen. En ik had alle stranden en alles voor mezelf. Nog een wow-ervaring. Ik had echt geluk. Heel erg bedankt, Corona!
We zagen een video waar je een verhaal vertelt over leeuwen in de buurt van je tent. Was je in veel situaties bang voor je leven?
Ik benhelemaal niet bang. Het verhaal met de leeuwen was erg vreemd en ongewoon. Maar de meeste mensen zijn bang voor dingen die ze niet kennen en denken niet aan te kunnen. Angst is een natuurlijk instinct. Maar ik ben altijd nieuwsgierig naar de dingen die ik niet weet. Ik wil alles onder ogen zien. Dat is mijn levensstijl. Ik ben naar de donkerste plekken in Afrika gegaan om te zien wat daar is. Ik wil mensen ontdekken, begrijpen en met ze praten, oog in oog. En ik heb altijd de slechte situaties op mijn reizen overwonnen en ik heb er altijd iets moois in gezien. En ik zeg altijd tegen mezelf, "Laten we eens kijken waar deze situatie me brengt.
"Toen ik in Afrika was, kwam ik door veel landen waar oorlog was. Ik ben in Afghanistan geweest en ik ga over een paar dagen naar Jemen. Ik ben in Somalië en Kameroen geweest, en iedereen raadde me af om naar Nigeria te gaan omdat het daar erg gevaarlijk zou zijn. Dus ik was een beetje bezorgd, maar ik zei tegen mezelf, "Laten we gaan!" En Nigeria was f****** perfect. Iedereen had plezier en de kosten waren laag. Mij werd verteld dat de politie erg corrupt is en je geld afneemt. Maar weet je wat? De politie stopte me om selfies te nemen met mij en mijn Vespa. Alles was in orde.
Toen bereikte ik Kameroen. Nigeria is altijd in de media omdat het een rijk land is, maar niemand heeft het over Kameroen. De politieman aan de grens waarschuwde me voor de burgeroorlog die daar woedt: "De komende 150 kilometer bevind je je in een jungle waar de rebellen elke dag iemand doden. Als je Kameroen binnenkomt, krijg je met oorlog te maken." Maar ik had geen andere keus. Ik moest door Kameroen en ik was een beetje bezorgd. Maar ik heb geleerd om open te staan voor mensen en niet boos te worden. Dat is de slechtste aanpak. Als je positief bent, zullen mensen positief reageren. Als de rebellen me proberen tegen te houden, lach ik en geef ze mijn Italiaanse komedie, zoals gewoonlijk. Er is niets gebeurd in de jungle. Ik reed op mijn Vespa met de gebruikelijke 60 km/u en kon nergens voor weglopen. Alles was in orde. Dat is maar een voorbeeld en het is ook in andere landen gebeurd. Angst is gewoon niet nuttig.
Planloos op de Vespa
De foto's zien eruit alsof je reist met niet al te veel bagage. Wat neem je mee op je reis?
Mijnmantra is: Je neemt je angsten mee als je denkt: Ik zou dit kunnen gebruiken, ik zou dat kunnen gebruiken. Ik neem alleen het hoognodige mee. Een paar T-shirts, een broek, een korte broek en mijn cosmeticatas met tandenborstel. En natuurlijk mijn tent en dat is super belangrijk voor mij want het is mijn huis. Dat is die ene zak. In de andere tas zitten een laptop, twee telefoons, een actiecamera en een drone. Ik heb veel elektronica en opladers bij me. Dan wat medicijnen, papieren en documenten. Sociale media zijn zo belangrijk, ze veranderen de manier waarop je reist en beïnvloeden wat je meeneemt. Ik wil mijn ervaringen delen en verbonden zijn met de wereld. Mensen zijn sociale wezens.
Ik heb maar een paar reserveonderdelen bij me. Waarom reis ik met een Vespa? Omdat het mijn perfecte visitekaartje is. Zoals in Nigeria - mensen glimlachen gewoon als ze me zien. Zij stellen hun huizen open en dat is de belangrijkste reden waarom ik reis: om de verschillende culturen te leren kennen. De Vespa is een zeer robuuste scooter en je kunt overal reserveonderdelen vinden. Dus ik maak me niet te veel zorgen over reserveonderdelen. Ik was in de jungle in heel Afrika, en vooral de oudere mensen herkennen een Vespa omdat het de eerste motorfiets daar was. En er waren enkele winkels in Afrika waar ze probeerden andere gebruikte Vespa's te repareren. De Vespa is overal behalve in Rusland omdat de Sovjets hem toen niet introduceerden. En er zijn er niet veel in de Arabische wereld omdat niemand met een Vespa in de woestijn wil rijden. Ik heb dus alleen een paar kabels, slangen voor de wielen, een paar stekkers en mijn gereedschap bij me. Ik heb een extra zuiger en wat ringen. En een tank met olie en een andere met benzine. Dat is het.
Wat waren de ergste problemen die u had met uw Vespa?
Ik hebnog nooit vastgezeten met mijn Vespa. Slechts één keer. En dat was op de slechtst mogelijke plaats. Mijn achterwielophanging is gebroken, en dat is niet zo makkelijk te repareren. Ik was op de Pamir snelweg in Tadzjikistan, Centraal Azië, net op de grens met Afghanistan. Dus ik was in een arm land zonder internationale postdienst. Ik moest wachten tot mijn vader me een nieuwe ophanging kon sturen. Ik denk dat het zelfs van SIP kwam. Ik moest een maand wachten. Hij stuurde het naar Kyrgyzstan en toen moest iemand het naar mij brengen. Dus had ik tijd om van Tadzjikistan te genieten. Een prachtig land met prachtige mensen. Een zeer, zeer afgelegen en traditioneel gebied. Er zijn geen echte wegen en dat is ook de reden waarom mijn ophanging het begaf. Meestal rijd je over stenen en rotsen. Dat was het grootste probleem dat ik had met mijn Vespa.
Wat zijn je plannen voor de komende weken en maanden?
Mijnplan is: geen plan. De meeste mensen begrijpen mijn reizen niet omdat ik geen schema heb. Het is zo'n lang avontuur - er kan van alles gebeuren. Je kunt je niet eens voorstellen dat je een schema hebt. Als je in een rivier tegen de stroom in zwemt, zul je verdrinken. Dat geldt ook voor mijn reizen: Ik zwem gewoon met de stroom mee. Dat doe ik elke dag. Eigenlijk ben ik op weg naar Australië, maar nu ben ik in Oman en binnenkort in Jemen. Elke dag als ik wakker word, weet ik niet waar ik terecht zal komen of wat ik zal bereiken. Dus ik controleer mijn stemming en laat mijn gevoel mij leiden. Op een gegeven moment zal ik Australië bereiken, dan Amerika en dan terug naar Italië.
Wat vinden je vrienden en familie van je reis?
Het isniet mijn eerste reis, het is de tweede. Ze raken er aan gewend. Mijn ouders weten dat ik een beetje een ongewone jongen ben. Maar ik heb een zus en zij is "normaal", dus dat is genoeg voor een gezin. Mijn ouders en vrienden accepteren mijn levensstijl. Ze weten dat ik mijn passies zal nastreven. Iedereen kent me zo.
Hoe financier je je reis? Heb je sponsors?
De meestemensenstellen me deze vraag als eerste. Ze hebben de verkeerde aanpak en denken altijd aan geld. Het is niet relevant, het is niet belangrijk. Als je de wereld rond wilt reizen, hoef je je geen zorgen te maken over het budget. Ik heb reizigers ontmoet die aan hun reis begonnen met tien dollar in hun zak en niets op hun bankrekening. Je kunt altijd mensen vinden die je iets te eten willen geven. Vooral in de westerse landen waar wij vandaan komen, is er een systeem dat "kapitalisme" heet. Het is erg egoïstisch en dwingt mensen om egoïstisch te zijn. Het gaat allemaal om competitie en winnen en het bereiken van het volgende niveau. En mensen begrijpen niet dat het niet zo is in andere delen van de wereld. Sommige mensen in Afrika, bijvoorbeeld, hebben niets anders dan een besef van hun stam, hun familie en hun relaties. Ze moeten elkaar beschermen. Als je deel uitmaakt van de stam, zullen ze je helpen. Wij zijn dieren. En dieren in een kudde doen het beter dan individuele dieren. Dus de mensen daar zijn veel vriendelijker dan de mensen in de kapitalistische samenleving. Hier in de Arabische landen geven de mensen me alles: eten, ze geven me zelfs geld, maar ik vraag nergens om. Dat is een deel van de cultuur. En er waren veel buitenlanders die hier op pelgrimstocht naar Mekka kwamen en onderweg hulp nodig hadden. Dus mensen hier zijn gewend om elkaar te helpen. De mensen zijn erg aardig. Ze zijn niet rijk, maar ze voelen zich niet als concurrenten in hun maatschappij. Dat is het punt: je zult altijd iemand vinden die je water, voedsel en onderdak zal geven. Geld is belangrijk want je moet je tank vullen. Maar dit is twee euro hier. Ik heb geld gespaard. Ik heb een budget, maar ik probeer een low-budget leven te leiden. Wat een reiziger maakt, is niet het geld. Het gaat vooral over ervaringen en emoties. Je moet je kunnen aanpassen. En ik heb helemaal geen sponsor. Ik wil vrij zijn. En om eerlijk te zijn? Ik heb nog nooit een aanbod van een sponsor gekregen.
Het moeilijkste deel van de reis is de terugkeer.
Hoe lang heb je je voorbereid op je reis en wat heb je gedaan?
Ikheb niets voorbereid, ik heb niets gestudeerd, ik heb niets gedaan. Ik wilde gewoon zoveel mogelijk reizen, rijden en ontdekken. Dat is genoeg. Alle informatie die je nodig hebt krijg je onderweg van andere reizigers. De belangrijkste voorbereidingen zijn de mentale. Je moet jezelf elke dag pushen op je reis, want het is niet altijd leuk. U zult vele uren alleen doorbrengen onder de zon of in de regen of met wilde dieren. Je kunt malaria of tyfus krijgen. Als je niet mentaal voorbereid bent, ben je in twee seconden weer thuis. Je moet een duidelijk idee hebben van je doel en weten wat je wilt bereiken. Ik ben echt vastbesloten om te doen wat ik nu doe. Ik heb met veel problemen te maken: bureaucratie, grenzen, ziekte, vertragingen, slecht eten, oorlogen... maar dat hoort bij het reizen en maakt je sterker. Reizen is de reden dat ik leef en ik wil het gewoon doen.
Zal je ooit terugkeren naar Italië en een "normaal" leven leiden? Of zul je de rest van je leven rusteloos zijn?
Alsje zo lang reist, heb je eigenlijk drie levens geleefd: het eerste leven is het leven dat je achterliet. Met je vrienden en familie. Je routines en je comfort zone. Het tweede leven is het leven waarin je experimenteert en reist, en dat is het mooiste leven. Het derde leven is het leven waar je naar terugkeert. En dat is het moeilijkste deel: je bent veranderd, en je moet een nieuw leven beginnen. En het is niet zo geweldig als het vorige leven waarin je reisde. En dat is moeilijk. Dus het moeilijkste deel voor mij is niet mijn reizen beginnen, maar terugkomen. Veel mensen zeggen tegen me: "Als ik de tijd had, zou ik hetzelfde doen als jij". Nee! Dat doe je niet. Je hebt je comfort zone en je leeft in een systeem waar je verteld wordt wat je moet doen. Je hebt een schema, een gezin, een baan. Je doet boodschappen in de supermarkt, neemt twee weken vakantie in de zomer en gaat dan weer aan het werk. En je moet het kapitalistische systeem voeden. Ik maakte deel uit van een systeem waarin de maatschappij me vertelde wat ik moest doen. Iedereen denkt dat ze vrij zijn, maar dat zijn ze niet. Iedereen leeft in een hokje dat de maatschappij voor hen voorziet. En dat is prima, het is mooi. Maar niet iedereen is ervoor gemaakt. Het was een filosoof, misschien Schopenhauer, die zei: vrijheid is heel moeilijk te bereiken, want het is beter om in het systeem te blijven. Als je voor vrijheid kiest, moet je elk moment van je leven veel keuzes maken. Niemand zal je vertellen wat je moet doen. Vrijheid is moeilijker en vereist meer verantwoordelijkheid. Ik moet leren kiezen. Dus ik ben niet bang om terug te komen, ik zal uitzoeken wat ik moet doen. Net zoals ik altijd doe. Het is een grap om bang te zijn in een westerse samenleving.
Wat was de spannendste/gevaarlijkste/indrukwekkendste ervaring tijdens uw reis?
Ikweet het echt niet. Ik ben verslaafd aan ontdekken en elke dag leren. Ik weet dat dit klinkt als een dom antwoord. Ik wil ontdekken, zien, ruiken, horen, aanraken, ergens de liefde bedrijven met een mooi meisje, contact maken met mensen. Dat is het spannende voor mij. De mooiste tijd van mijn leven. Ik heb geen idee wat ik de komende dagen in Jemen zal meemaken. Een ding heb ik besloten voor mijn leven: Ik wil niet leven met de angsten van andere mensen. Iedereen probeert je voortdurend te vertellen waar je bang voor moet zijn en waar je je zorgen over moet maken. Ik wil daar geen deel van uitmaken. Ik luister meestal niet naar de angsten van andere mensen. We hebben verschillende levens en verschillende gevoelens. Bij de leeuwen zijn was ongelooflijk, in de woestijn, in de jungle of 5.000 meter hoog in de Himalaya. De zee oversteken van Panama naar Colombia op een zeilboot waar ik bijna stierf. Dat is opwinding voor mij. Ik ben de eigenaar van mijn leven en de eigenaar van dit strand en ik zal weldra in het water springen en van de dag genieten.
Wat heb je geleerd over de wereld en de mensen in het algemeen? Is onze planeet nog steeds een geweldige plek?
Wow, dat is een moeilijke vraag. Ten eerste leerde ik omgaan met allerlei soorten mensen. Verschillende culturen, verschillende landen, en je moet sneller zijn dan zij, want je moet weten of ze je proberen te bedriegen of om te kopen, en dat kan gevaarlijk zijn. Ik leerde hoe ik mensen moest benaderen en met ze praten. Ik moest de psychologische kant van mensen leren kennen. Dat is het belangrijkste op mijn reizen.
Ja, de planeet is nog steeds een geweldige plek! Ja, natuurlijk! Het is prachtig. Maar ik moet je zeggen dat ik echt bezorgd ben. Je ziet veel vervuiling en de mensen geven er niet om. En de middelen worden niet goed behandeld. Vis, dieren, bossen - het verdwijnt allemaal. En er zijn er zoveel van ons op deze planeet. F****** acht miljard mensen! En ze hebben meer en meer en meer nodig om te consumeren. En alles draait om groei. Maar waarom? We gebruiken de middelen alsof ze onbeperkt zijn. De wereld is al overbevolkt. Waar zijn de afgelegen plaatsen tegenwoordig? Er zijn er maar heel weinig. Mensen bouwen, bouwen en bouwen. Het gaat allemaal om winst. Helpt dat de planeet beter te worden? Het hele systeem waarin we leven is verkeerd. Mensen willen de nieuwste iPhone, een auto met airconditioning zodat ze naar de supermarkt kunnen gaan en alle levensmiddelen kunnen kopen die ze maar willen. Dat is het comfort van de westerse wereld. Maar we stelen grondstoffen van andere landen. Toen ik in Afrika was, zag ik alle grote westerse bedrijven mineralen, voedsel, vis en goud stelen. En de mensen die daar wonen hebben niets. Het is het rijkste continent van de planeet, maar de mensen zijn het armst. Er is iets mis en er is geen evenwicht. Maar de mensheid begrijpt dat niet. Op lange termijn is dit niet het juiste systeem. Waarom proberen miljoenen mensen naar de Westerse wereld te emigreren? Ik ben geen communist, ik geloof nergens in, maar ik maak me zorgen over deze planeet. Het is een prachtige wereld, maar we doen niets om hem te beschermen en te bewaren.
Wow, dat was een lang gesprek, ik heb er al lang niet meer zo een gehad. En ik lig onder een rieten dak op het strand met mijn Vespa achterin en kijk uit over de oceaan. Ik vermaak me prima. En ik hoop jullie allemaal te zien op SIP als ik terug ben in Duitsland.
Ilario, wij danken je voor je gedetailleerde antwoorden en wensen je een veilige verdere reis. We houden je in de gaten om te zien waar je terecht komt.
Als u hetzelfde wilt doen, zijn er verschillende manieren
:Instagram: vespanda_ilario.lavarra
Facebook: Vespanda - Ilario Lavarra
Website: Vespanda (met GPS Tracker)
YouTube: Vespanda Illario
Bildergalerie Ilario Lavarra
Video: 82.000 kilometer op de Vespa
